Po roku 1906 ludność prawosławna z Otrocza udała się na bieżeństwo w głąb Rosji. Ludność prawosławna powróciła dopiero w latach 20-stych XX w. W okresie tym tj. od 1906 do 1919 roku cerkiew w Otrooczu stała opuszczona i niszczała. Nawet pojawiły się propozycje rozbiórki w ramach szerokiej akcji burzenia cerkwi jako symboli rosyjskiego panowania na terenie Polski. Jednak katolicy z Otrocza, mając najbliższy kościół w Batorzu postanowili przejąc cerkiew. Jednak nie spotkało się to z akceptacją powracającej ludności prawosławnej i ta która została na miejscu. Jednak dzięki wytężonej pracy, którą koordynował Wincenty Welman. Udało się najpierw utworzyć kaplicę w cerkwi a następie kościół. Poświęcenia dokonał biskup Fulaman 5 lutego 1919. Kapelanem początkowo był ks. Tadeusz Tworek, a następie: ks. Juliusz Matraś, ks. Seweryn Śluskowski, ks. Józef Widawski, ks. Adam Padźiński. Nowo utworzona parafia Otrocz, była trudna parafia, pokrycie ogromnych kosztów remontu kościoła ciągłe napięcie pomiędzy ludnością prawosławną a katolicką, czyniły praca duszpasterską trudną.
Poniższa korespondencja to zbiór listów, decyzji, różnych dokumentów urzędowych -miej lub bardziej ciekawych. To tylko cześć dostępnej dokumentacji reszta jest dostępna w formie fizycznej w Archiwum Państwowym w Lublinie.
